අප කිසිදු උවදුරකින් තොරව

අප කිසිදු උවදුරකින් තොරව සිංහයකු  මෙන් නැගී සිටින්නේ නම් අප අසල හැම කෙනෙක්ම දිවි ගෙවයී. එහෙත් අප හිවලෙකු මෙන් පසු බසින්නේ නම් කිසිවෙකු අප අසලට නොයෙන්නාක් මෙන් අප දෙස මන විමසිල්ලකින් යුතුව නොබලයී. මෙය ලෝකයේ ස්වභාවයයී. ජීවිතය නැමති නෞකාව පදවන විට අපගේ දිවිය වෙතට එන බාදක අයුරින්ම රල පහරවල් මහා වේගයෙන් හැපෙයී. ඒ රල පහරවල් ගෙටෙන විට අප වැටිය යුතුද? නැහැ අප එවිට නොසැලී ඉදිරියටම යා යුතුයී. අප සියලුම දෙන බල පොරොත්තු වන එකම සැනසීම නම් කුමක්ද? ජීවිතයේ හැම මොහොතකම සතුටින් ජීවත වීමටම නොවෙද? එහෙමමයී. එහෙත් ඒ සතුට විදින්නට කැමති වන අප එය ලබා ගැනීමේ සහ විද ගැනීමේ අභිලාශයෙන් කුමක්ද මේ සිද්ද කරන්නේ..? සතුටම ලැබෙන කටයුතුද? එසේත් නැති නම් දුක තව තවත් වැඩිවන කටයුතුම නොවෙද? සැප සැප යැයි නිතරම හඩ ගා කියමින් අප දුකම පමන්යී වැලදගෙන තියෙන්නේ. දැන්වත් අප මේ අදුරු ගුහාවෙන එලියට ඇවිත් සැබෑ ලෝකය දිහා මනා විමසිල්ලෙන් යුතුව බලමු. එවිට මේ නිවැරදි සත්‍ය නොපෙනෙන දෑස් දැල් වේවී.