කන්ද උඩරට පාවාදීම

සිංහල සිංහාසනයේ ඉදගන්නට ගිජුලිහිණියෙකු අයුරින් කටයුතු කළ ඇහැලේපොලට අවසන සිදුවූයේ නිකමෙකු අයුරින් සිංහාසනය ලග දකුණු පසට වී හිදිමින් පරදේසක්කාරයින්ගේ කකුල් ලෙවකන්නටම පමණි. ඔහුට ලංකාවේ තිබුණු ඉහලම තැන ලැබුණට ඒ ඉංගී‍්‍රසීන්ට යටත්ව දිවිගෙවන සමය තුළ පමණි. කෙසේ වෙතත් කල් ගතවන විට සියලූම සිංහලයින්ට දැනුනේ ඔවුන් දැන් පහත් පිරිසක් බවට පත්වී ඇති හැඩයකි. සිංහලයින් සතුව තිබූ මනා ශික්ෂණය වියැකෙන්නටත් කලක පටන් පැවැතෙන්නට වූ කුල සිරිත් සියල්ල වියැකෙන්නට විය. උඩරට නිලමේ වරුන්ට මහා මරු පහරක් මෙන් ඔවුන්ගේ ආදායම් තත්වයන් සියල්ලම පහල වැටෙන්නට විය. ඒ තුළින් මුස්ලිම් වරුන්ට මහත් ධනස්කන්ධයක් ලැබෙන්නට විය. ඒ නිසාම මුස්ලීම්වරු බලයෙන් බලයට අද වගේම එදත් පත්වන්නට වෙර දැරීය. එහෙත් එය අද වගේම එදත් මැනවින් හදුනාගත් සිංහලයින් නැගී සිටින්නට පටන් ගත්තත් එයට හරියාකාර නායක්ත්වයක් සපයන්නට කෙනෙකු නොවීය. පසුකාලීනව වෙල්ලස්සෙන් ගමන් ඇරඹූ  දොරේ සාමී නැමති සිංහයෙක් ගැන සිංහලයින්ට ඉව වැටුනි. ඔහු ගෙයක් ගෙයක් පාසා ගමන් කරමින් සිංහල සිංහාසනය බේරාගන්නට වෙරදරන්නට විය. සිංහල ජාතියට හා බුද්ධාගමට වන විපත ගැන මොහු ඉදිරියට පියමැන්නේ භික්‍ෂූන් වහන්සේලා පිරිසකි. ඒ නිසාම සිංහල බෞද්ධයින් බොහෝ පිරිසක් ඔවුන් වටා එක්වන්නට විය. මිනිසුන් ඔවුන්ගේ බසට නතුවී කැරලි ගසන බව බදුල්ලේ එවකට සිටි උප පාලකයා වූ විල්සන්ට දැනී සිනාසී ඔවුන්ගේ ගමන නවතන්නට මුස්ලීම් ජාතිකයෙකු වූ හජ්ජි මහුන්දිරම් නැමැත්තෙකු සමග බල ඇණියක් එදෙසට පටිත් කර හැරිණි. එහෙත් ඒ මොහොතේ සිංහලයින් එකට එකතුව හජ්ජිමුහම්දිරම් අල්ලාගෙන ගොස් දොරේසාමිට භාර දීමෙන් පසුව නඩු විභාගකොට ඔුහුට මරණ දණ්ඩනය දුනි. පසුව සිංහලයින් අපගේ අයිතිවාසිකම් දිනාගන්නට තව තවත් එකතුව කටයුතු කරන්නට විය. මෙය දැනගත් විල්සන් මහතා කලබලයට පත්වී ඔුවුන්ව මැඩ පවත්වන්නට නොයෙකුත් උපායන් යෙදීය. එහෙත් ඒ කිසිවක් සඵල නොවීය. 
1817 ඔක්තෝම්බර් 16 වන දින විල්සන් මහතා නිව්මන්ගේ ප‍්‍රධානත්වයෙන් යුතු ජා හේවායින් පිරිසක් රැුගෙන එදෙසට ගොස් සිංහලයින්ගේ අද වගේම ඔලූව අතගාමින් එය සංසිදවන්නට උත්සාහ කලේය. එහෙත් එය ගගට ඉණිකපන්නාක් හා සමාන විය. ඒ නිසාම විල්සන් නැවත බදුල්ලට එන අතරමගදී මරුමුවට පත්විය. ඒ ජාතිද්‍රෝහී පරදේසක්කාරයින්ට කත් අදින නිසාවෙනි. එය දුටු නිවුමන් ඇතුලූ පිරිස හිසලූ ලූ අත දුවන්නට විය. මේ පිලිබදව සතුටට පත් සිංහලයින් සතුටුව පී‍්‍රති ඝොෂාවන් නගමින් එය පෙරටම මෙහෙයවන්නට විය. 
එක්තරා උදෑසනක කොළඹ රජමාලිගාවේ දොරකොඩට අශ්වාරොහක සෙබලෙක් මහත් වේගයෙන් පැමිණියහ. ගේට්ටුව අසල රැුකවල්ලා සිටියවුන් ඔබ කවුදැයි විමසූ විට මම කන්දඋඩරටින් පැමිණි බව පැවසීමෙන් ඔහුට ඇතුලට යන්නට අවසර ලැබිනි. ඔහු අමුත්තන්ට සංග‍්‍රහ කරන්නට ඇති විසිත්ත කාමරයේ සිට එවකට හෙළදිව මහ කෙරුම්කාරයින් යැයි කියාගන්නා පරදේසක්කාරයින්ට කත් අදින රට විනාශ කරන්නට උඩ ගෙඩි දෙන අහැලේලොල හා මොල්ලිගොඩ සමග මහා උජාරුවෙන් කතා බහක නැයැලිනි. විල්ලූද පලසින් නිමවන ලද මෙම කාමරයේ රන් පැහැ තුන් වාටියකින් යුතු සේලයකින් සැරසී අහැලේපොල දිලිහුනේය. එහෙත් ඇදුම් හැදගත් පමණින් හෝ කදබඩ තිබූ පමණින් මිනිස් ගැණ නැති නම් මෙලොව කිසිවෙක් නොදිලෙන බව ඔහුට නොදැනිනි. එදා එසේ එය දැනුනා නම් අදද අප මෙසේ දුක් නොවිදිය යුතුය. මෙ අය අතරට අර යුධ සෙබලා පැමිණ ආණ්ඩුකාර තුමාට තමන් ගෙන ආ සංදේශය භාර දුන්නේය. මෙය බලා සියල්ලෝම මුහුණු රතුකරගනිමින් වික්‍ෂිප්තව බලා සිටියහ. අහැලේපොල අමතා ආණ්ඩුකාරයා ප‍්‍රකාශ කලේ උඩරට කැරැුල්ල සංසිදවන්නට කලයුතු ක‍්‍රියාවක් ඉක්මන් කෙට කරන්නටය. එය අසා සිටි අහැලේපොල සිනහ වී ඔය මොන කැරැුල්ලක්ද? මන්  ඕක එක මොහොතින් නවතන්නම්ය කියා ඔය වෙල්ලස්සෙ ඉන්න නාකියට ඔක කොරන්නට බැරියැයි කියා එහි දැන් සිටින දිසාපති වන මිල්ලෑවේ එයින් අයින් කොට මෙහේ ඉන්න වීර කැප්පෙටිපොල එහි යැවිය යුතු බවයි. එවිට එහි ඉන්න සියලූම කැරලිකාරයින් මෙල්ල වන බව ආණ්ඩුකාරයට දැන්වීය. හා එහෙනම් ඒක එහෙම කරමු යැයි අනුමත කොට අප සිංහලයේ එඩිතර නායකයෙක වූ වීර කැප්පෙටිපොල උතුමාණන් වෙල්ලස්සට පිටත්කොට යැවීය. 

Komentar

Postingan populer dari blog ini

මෛත්‍රී වර්ණනාව/මෙත් ගුණ වරුණ

ඔබ ඔබේ දිවිය තුළ ඉගෙනුම නැමති පහන් සිල දල්වන්න

:: සමාජයට මුදහරින වදන් යහපත් වන්නේ නම් ::