විඩාබර මනසකට අදිටනේ මග සොයා

පස් කම් සැපයකට යටවූ මිනිස් කය විස්කම් පෙන්නමින් කාමයෙ හැසිරෙතිය දස්කම් කියා හැසිරී ඒ මිනිස් කය වනසට සැමට උරුමයි මේ දහම් කය සිටියා අදුරු පෙදෙසක් තුළ පලගැටියා දුටුවා දුරම අවලෙන ගිනි ගොඩක් මෙයා සිතුවා එදෙස පියඹා නෙතු පිනමි තියා අයියෝ පහන් සිලුවෙන් ඌ දැවී ගියා තුඹසින් එළිය වෙත නිතරම නොයෙන නයා ඇසුනොත් නලා නාදය දෙසවනම අයා කද බඩ කෙලින් කරමින් සිය පෙනය අයා නටනා නාගයා හසු උනෙ සැපය සොයා මල් වල රොන් උරන සිතුවිලි සිතේ තියා ඇත්මද වැගිරෙනා ඇතෙකුගෙ මදය සොයා මල් රොන් උරන විලසින් දෙනයනම පියා ඇත්මද බොනා මීමැසි පරලොවම ගියා දමනා විටදි ජලයට ඇම කටුව නිති හමනා සුළග විලසින් මාලුවෝ එති දිවයට පිනන රසයට සිත ලොබය ඇති මාලුව නමුදු දිව පිනවා එලොව යති ඇත්මද වැගිරෙනා කාලය එලඹි විට හස්තිය මෙල්ල කරගන්නට නොහැකි කොට ඇතිනිය ලගට කැදවා ඇතු වසග කොට සිව්පා විලගුලා හනිකට බදිති වැට ඇස කන නාස දිව සිරුරද පිනවගෙන රිය සක පෙරලමින් අප සැම යන ගමන පියවර අනුව දුක සැප අප හද දවන එන බව සිතා පිනවන හැම පිනනු මැන

දෙව්රම් වෙහෙරට යන්න එන්න ඇති මෙකලදි පන්සල් යනවා මෙන් නිවන් දකින්නට පිං මදි වෙන්නැති ඒකයි තව අපි විදවන්නේ.           මේ පද පෙළ අප කෙතරම් නම් අනුගමනය කරනවාද? විශ්වයේ නිර්මාණයක් වූ අපි අප විසින්ම පෙර කරන ලද කුශලාකුසලයන්ට අනුවම මෙලොව මව්පියන් සහෝදරයන් නෑ හිත මිතුරන් සමගින් අප උපත ලදිමු. ඒ උපත ලද අප අතර දිවි ගෙවන්නවුන්ගෙන් බොහෝ දෙනෙක් ප්‍රකාශ කරන්නේ මෙලොව ඉපදුනාට වඩා හොදයි නොඉපදුනා නම් යනුවෙනි. ඒ මන්දැයි විමසන විට ප්‍රකාශ කරන්නේ පුදුම කරුමයක්නේ ගෙවන්නේ මේ ලෝකෙ ඉපදිලා. මෙහෙමත් දුක් විදින්න පුලූවන්ද? මේ ආදී වදන් වැල් වලින් නිතරම අපේ දෙසවන් පිරී යයි. එහෙත් ඔවුන් ඇයි නොසිතන්නේ තමන් වපුල අස්වැන්නේම ඵලයන් පල දෙන බව...? අප සියල්ලන්ම සිතන්නට විමසන්නට නොයා හැම කි්‍රයාවක්ම සිදු කරයි. එහෙත් එයින් ජනිත වන ඵලය විදින්නට යන විට ඒ ගැන සිතන්නටත් විමසන්නටත් පෙළඹෙයි. නමුත් ඒ ඒ කි්‍රයාවන් සපුරන්නට ප්‍රථම විමසන්නේ නම් තමන් මේ කරන ක්‍රියාව නිවැරදිදි? යනුවෙන් ඉන් තමන්ට විදින්නට අත් වන දුක්ඛිත ඉර නම ගැන යම් හෝ ඉවක් දැනී එය නොකරන්නටද ඉඩ ඇත . එහෙත් එය එසේ සිදු කරන්නට අපට නොසිතෛයි. සංසාරය පුරාවටම අ